Woensdag 24 december 2014
16
Hoogeveensche Courant
gevangenis. ‘Bijna niemand be-
grijpt het. Ze hebben meteen een
oordeel. Net alsof ik goedkeur wat
hij heeft gedaan. In iedereen huist
een moordenaar heb ik laatst er-
gens gelezen. Het belangrijkste
voor mij is dat mijn ouders goed-
keuren wat ik doe. Wayne is een
mens, net als ieder ander, die toen
hij 20 jaar was een grote fout heeft
gemaakt waar hij erg veel spijt van
heeft. Hij is verantwoordelijk voor
een dubbele moord en is veroor-
deeld samen met twee andere
mannen die er ook bij betrokken
waren. De een zit, net als Wayne,
te wachten op de doodstraf, de
ander zit levenslang. Wat er pre-
cies is gebeurd en wat zijn aandeel
aan het misdrijf was? Dat weet ik
niet en dat maakt mij ook niks uit.
Ik heb het hemwel eens gevraagd.
Hij is vrij om het me te vertellen.
Ik zal hem daardoor niet anders
gaan benaderen, dat heb ik hem
ook verteld, maar hij praat er niet
over. Dat accepteer ik.’
De ouders van Diana en Janine
vinden het prima dat hun doch-
ters zo ver van huis zijn tijdens de
feestdagen. ‘Mijn moeder vond
het meteen goed, mijn vader had
er de eerste jaren wel moeite mee.
Totdat hij op vaderdag een kaart-
je kreeg van Wayne. Hij maakte
de envelop open en begon hele-
maal te stralen. Sindsdien zegt hij
dat Wayne de zoon is die hij nooit
heeft gehad. Zijn foto staat naast
onze foto’s op de schoorsteen-
mantel in de kamer. Wayne is ook
vaak onderwerp van gesprek, hij
hoort er gewoon bij.’ Bijzonder,
want de ouders van Diana hebben
de gedetineerde nog nooit ont-
moet. ‘Dat geeft niet. De brieven
die Wayne en ik naar elkaar sturen
worden door ieder familielid ge-
lezen. Ze weten allemaal wat er in
de gevangenis gebeurt en Wayne
weet alles over onze thuissituatie
in Hoogeveen. Hij vraagt er ook
altijd naar. Mijn ouders gaan hem
ook nooit ontmoeten. Ik krijg mijn
vader het vliegtuigniet in.Hij heeft
één keer gevlogen en schreeuwde
toen moord en brand.’
Doodstraf
Diana begon toen ze klein was
met schrijven in het Engels. ‘Ik
wist dat het goed voor me was en
vond mensen via een advertentie
in het tijdschrift de Hitkrant. Toen
ik ging werken, kreeg ik het daar
te druk voor. Zeven jaar geleden
heb ik het weer opgepakt. Ik zocht
op internet, maar het enige waar
je op uitkomt is schrijven met ge-
detineerden in het buitenland.’ Ze
twijfelde, maar besloot het toch te
proberen. ‘Het kan geen kwaad.’
Diana sloot zich aan bij een stich-
ting. Ze heeft een moment gehad
waarop ze met twaalf gedetineer-
den correspondeerde. ‘Dat werd
een zon, zee en
strand voor Dia-
na en haar zusje
Janine in Flori-
da. ‘Dat is sowie-
so niet het geval.
Het zal er rond
de 19 graden zijn’. Wel een gezel-
lig potje kaarten en heerlijk bij-
kletsen. Dat gebeurt tijdens kerst
allemaal onder de tl-buizen in de
kille bezoekersruimte van de UCI-
gevangenis. Wel staat er sinds vo-
rig jaar een kerstboom in de be-
zoekersruimte van de gevangenis.
Diana haalt foto’s uit haar tas. Die
zijn vorig jaar gemaakt. ‘Moet je
kijken.Wayne straalt helemaal. Hij
had al jaren geen kerstboommeer
gezien. Natuurlijk gingen Janine
en ik ook evenmet hem op de foto
voor de boom.’ Ze is trots op de fo-
to’s. ‘Ze mogen in de krant. Ook
Wayne heeft daar geen problemen
mee. Hij schaamt zich er niet voor.
Als je hem zo ziet, zul je toch niet
zeggen dat het een moordenaar
is?’ Diana heeft zin om naar Ame-
rika te gaan, evenals Janine. ‘Het is
altijd fijn om Wayne weer te zien.
Deze vakantie mogen we vijf da-
gen op bezoek in de gevangenis.
Alles is aangevraagd. Dat regel ik
ver van tevoren. We zijn die dagen
welkom vanaf 9.00 uur en mogen
tot 15.00 uur blijven. Die uren be-
nutten we ook. We vinden het ge-
zellig en het is ook nog eens zo dat
hij eigenlijk maar een uur uit de
cel mag, maar wanneer hij bezoek
krijgt dus langer.’
Dubbele moord
De meeste mensen die ze het
verhaal vertelt, vinden het maar
apart dat Diana kerst viert in de
‘In iedereen huist
eenmoordenaar’
Diana Smit uit Hoogeveen
viert kerst in gevangenis in Florida
Wayne is altijd bij Diane. Ze heeft dit jaar een tattoo laten zetten tussen
haar schouderbladen.
André Weima
Zewildehet écht bij schrijvenhouden.Nee, degedetineer-
den waarmee ze correspondeerde wilde ze niét ontmoe-
ten.Tochveranderdedateenpaar jaargeleden.DianaSmit
(37) uit Hoogeveen viert dit jaar voor de vierde keer kerst
inFlorida. Nietmet eenheerlijk feestmaal,maar indeUCI
gevangenis (UnionCorrectional Institution) inFlorida om
haar penvriendWayne (37) een hart onder de riem te ste-
ken. Hij wacht al zeventien jaar op de doodstraf. Diana,
haar zusje Janine en vader en moeder Smit zijn als fami-
lie voor hem. ‘Hij stuurtmijnouders en zusseneenkaartje
met verjaardagen en op vader- enmoederdag. Ik vind het
verschrikkelijk voor hem dat hij daar al bijna de helft van
zijn leven vastzit. Wat hij gedaan heeft is niet goed te pra-
ten, hij is niet voor niets veroordeeld tot de doodstraf. Hij
heeft één keer in zijn leven een cruciale fout gemaakt en
daar boet hij nu voor.’
me teveel’.
Ze kreeg
de
kans
om te gaan
schrijven
met Way-
ne.
‘Hij
is ook de
enige ge-
vangene
waarmee
ik schrijf die wacht op de dood-
straf.Het klikte meteen. Hij vroeg
van alles over mijn thuissituatie
en was geïnteresseerd in alles. Dat
raakte me.’ Ze bleven schrijven en
na een jaar wilde Diana hem toch
een keer ontmoeten. ‘Je leert el-
kaar goed kennen. Ik heb altijd ge-
zegd dat ik het alleen bij schrijven
zou houden, maar voor Wayne
heb ik een uitzondering gemaakt.’
Ze boekte de reis naar Florida sa-
menmet haar zus-
je. ‘Ik weet het nog
goed. Het was in
oktober. Mijn zus-
je wilde niet mee
naar de gevan-
genis. Ik ging al-
leen. Ik was er een
uur van tevoren
omdat je volledig
wordt nagekeken. Ik kwam bin-
nen en hij stak meteen zijn hand
op. Natuurlijk zaten we in het be-
gin wel ongemakkelijk tegenover
elkaar. Hij kon het niet geloven dat
iemand uit Nederland de moeite
had genomen om over te komen
voor hem. Dat betekende heel
veel voor hem. Ik heb toen een
Mars icecream voor hem gekocht.
Ik heb nog nooit iemand met zo-
veel smaak zien eten. Ze krijgen in
de gevangenis natuurlijk niet veel.
Het ijs was snel gebroken en we
kletsten honderduit.’
Klik
Toen ze de gevangenis achter
zich liet en terug naar het hotel
reed, wist Diana dat het niet de
eerste en laatste keer zou zijn dat
ze Wayne zou zien. ‘We hadden
zo’n leuke klik. Het voelde, en dat
is nu nog steeds
zo, alsof ik bij
mijn broer op vi-
sitewas. Ik kwam
terug in het hotel
en was zo posi-
tief onder de in-
druk dat mijn
zusje meteen zei
dat ze de volgen-
de keer mee zou gaan. Ze zei let-
terlijk: ‘Dan gaan we met kerst en
denkmaar niet dat ik dan alleen in
de hotelkamer wil zitten.’
De klik tussen Janine en Wayne
was er ook en daaromgaan de bei-
de Hoogeveense dames ieder jaar
met kerst gezellig naar Florida.
‘Het bevalt ons goed. We kijken
allebei uit naar de reis en vooral
naar de bezoekjes. Wat we daar
‘Mensen denken
dat ik een relatie
met hem heb.
Dat is niet zo’
Diane met Wayne voor de kerstboom in de UCI gevangenis.
G
